نتیجه‌گیری

قدیم‌ترها وقتی پبش­نهاد تدریس می‌­دادند، یا پیش­نهاد شروع کارهایی که نیاز به اطلاعات  و تجربه و مهارت داشت، حتی اگر در آن زمینه توان­مند هم بودم، از شروع کار امتناع می­‌کردم به بهانه آماده نبودن و مسلط نبودن. و گمانم این بود که آدمی باید در آن موضوع به غایت کمال و توان رسیده باشد تا بتواند برای دیگران آموزگار و منشا اثر باشد.

این تفکر، همراه با کمبود و حتی عدم اعتماد به نفس باعث شد تا سال‌­ها دست به هیچ کاری نزنم و در آن مسیر ایده‌آل طلبی که بودم، ایده‌آل‌ طلب‌تر بمانم و البته هیچ کاری هم نکنم.

لذاست که به این نتیجه رسیدم ، ایده‌آل طلبی یعنی انفعال، یعنی توقف، یعنی هیچ.