و شاید زندگی...

گاهی احساس می‌کنی زندگی فرصت دوباره زیستن به تو داده است،

از اول شروع کردن.

انگار صفحه‌ای سفید، که می‌توانی هر نقشی که دوست داری در آن تصویر کنی،

یا انگار آسمانی آبی، که ابرهای سفیدش را هر طور که بخواهی می‌توانی تصور کنی.

زندگی شاید این باشد، اما همه زندگی این نیست...

زندگی هیچ وقت آن بوم سفید دلخواه تو نیست که بتوانی هر طرح و رنگی در آن بزنی‌.

ابعاد بوم زندگی را دیگران برایت تعیین می‌کنند؛

بومی خارج از تصور مرسوم، بومی هزار ضلع که هر طرفش را انگار کسی ساخته است.

طرح و رنگ را هم دیگران برایت مشخص می‌کنند، هر چند نادیده و ناپیدا.

تو، مختاری برای انتخاب طرح و رنگ و وسیله نقاشیِ زندگی‌ات،

اما انتخابی از میان آنچه دیگران برایت مجاز شمرده‌اند، آنچه دیگران برایت مشخص کرده‌اند؛ آن رنگ‌ها که آنان برایت تدارک کرده‌اند، آن طرح‌ها که آنان برایت ترسیم کرده‌اند...

تو، مختاری، اما...

اختیاری در دایره جبر،

که ما مجبوریم به اختیار.