دوست داشتن

نه این است که به لفظ و عبارت، به زبان و گفتار و به هر چه ظاهر می­توان دوست داشت و نشان داد دوست داشتن را؛

که دوست داشتن، مسئولیتی است بس سنگین. باری است بس سترگ. مرد می­خواهد و مردانگی برای به دوش کشیدنش!

دوست داشتن نه کاری است پاره وقت و موقت که مسئولیتی است دائم و همیشگی. در هر حال و هر زمان و هر مکان.

بذر است. باید که مراقبتش، باید که نگهداریش. باید که آفتاب بود و آبش.

کودک است. باید که به چشم جای دادنش، به دل مأوا و مأمن دادنش.

به جان و دل، به ظاهر و باطن، به هر چه می­توان باید که نشان داد دوست داشتن را.

باید که ایستاد و حفظش کرد، بزرگش کرد، به بلوغش رساند.

باید که جوشیدش، باید که باریدش، باید که جاری اش کرد.

و البته باید که زدودش از هر چه پلشتی و ناپاکی، از هر چه غیریت و بیگانگی، از هر چه ناراحتی و دل­افسردگی.

دوست داشتن را زلالی معنا می­دهد، شفافیت و آئینه­گی، پاکی و طراوت، خنکی و حلاوت.

. . . که دوست داشتن، مسئولیتی است بس سنگین. باری است بس سترگ.

مرد می­خواهد و مردانگی برای به دوش کشیدنش!

 

. . .

حرف حرفت ، آه !
آیه آیه ات ، بغض !
سوره سوره ات ، اشک !
صفحه صفحه ات ، سرخ !
ای مصحف کبود . . .