پایان بیست و هفت

تمام شد!

یک سال دیگر هم گذشت و من همچنان ایستاده‌ام در ناکجاآباد این مسیر، حیران و سردرگم در خود، گیج و گنگ در خویشتن.

نه آن کرده‌‌ام که باید و نه آن بوده‌ام که شاید . . . 

و در این میان کیست مقصرتر از من؟ و کیست جبران کننده جز من؟

روزها و شب‌ها گذشت و مرگ نزدیک‌تر شد و کوله بار خالی‌تر و دست‌ها به گدایی بلندتر.

قدر باید دانست فرصت‌ها را که چون ابر در گذرند.

تنها نفسی باقی است . . .

آن هم به یمن اجازه حضرت دوست

باشد که خود یاری کند و دست گیرد و گره از جان و معرفت باز کند . . . 

مراقبت

نشد!

و وقتی فکر می‌کنم چرا نشد، جز یک دلیل اصلی، علت دیگر نمی‌یابم.

. . .

دو سال  پیش بود به گمانم، عزیزی گرانقدر که دلتنگ دیدارش هستم - و شرمسار و خجل هم - خواسته‌ای خواست از این بنده کمترین برای انجام کاری به جهت اتمام رساله‌اش و من، به دلیل تنبلی و سستی و بی­همتی و هزار صفت این چنین ، آن خواسته را

- علی رغم قولی که داده بودم و وعده­ای که کرده بودم - به انجام نرساندم.

دیروز که خود، به دلیلی مشابه و در جریان فراغت از تحصیل، گره در کارم افتاد و آن کار که باید، صورت نپذیرفت ،

یادم افتاد که وعده­ی عمل نکرده و قول وفا نکرده چه آفت­ها که می­تواند به بار بیاورد و چه گره­ها که می تواند در کار بیاندازد!

. . .

فی الحال، در یافتم که راه­های نیمه رفته و کارهای به انجام نرسیده و قول­های روی زمین مانده، و هر چه اثر و تأثیر و تأثر از این­ها که در زندگی یافت می­شود و به چشم ­می­آید و حتی نمی­آید، همه ریشه هم در همان­هایی دارد که عرض شد:

سستی و تنبلی و بی­همتی و هزار صفت این چنین

باشد که خداوند رهایی‌مان بخشد از هر چه این چنین صفتی . . .

تباهی

آن قدیم‌تر‌ها دستم بیشتر به نوشتن می‌رفت.

راحت‌تر می‌نوشتم، سریع‌تر و بهتر.

اما این روزها نه، 

هر چه می‌نویسم را پاک می‌کنم.

اصلا دلم به نوشتم نمی‌رود.

دستم همراهی نمی‌کند،

کاغذ و قلم هم،

بی حوصله‌ام در نوشتم، در خواندن، در دیدن و  در هزار چیز دیگر .

نوشتن آرزوی من بود،

خودم، با دستان خودم، آرزویم با به باد دادم، مثل هزار چیز دیگر .

نفس عمیق

مثل همیشه شروع میکنم به نوشتن، مطلب که تمام میشود، همه را انتخاب میکنم و دکمه حذف را فشار میدهم.

این کار هر روز من است:  چند خط نوشتن، خواندن و حذف کردن.

غرقم در روزمرگی های بیهوده و بی انتها.

اسیر در چهارچوب های خود خواسته و بی دری که نه حال فرار دارم و نه حال تغییر.

گرفتار طوفان افکار از هر سو برخاسته،

گرفتار خویشتن.

گرفتار سستی و بی حرکتی،

نه شما را نفعی است در خواندن و نه مرا سودی است در گفتن.

تنها مرهمی موقت برای زخمی عمیق.

و باز همه را اتنخاب میکنم و دکمه حذف را فشار میدهم و . . .