پایان بیست و هفت

تمام شد!

یک سال دیگر هم گذشت و من همچنان ایستاده‌ام در ناکجاآباد این مسیر، حیران و سردرگم در خود، گیج و گنگ در خویشتن.

نه آن کرده‌‌ام که باید و نه آن بوده‌ام که شاید . . . 

و در این میان کیست مقصرتر از من؟ و کیست جبران کننده جز من؟

روزها و شب‌ها گذشت و مرگ نزدیک‌تر شد و کوله بار خالی‌تر و دست‌ها به گدایی بلندتر.

قدر باید دانست فرصت‌ها را که چون ابر در گذرند.

تنها نفسی باقی است . . .

آن هم به یمن اجازه حضرت دوست

باشد که خود یاری کند و دست گیرد و گره از جان و معرفت باز کند . . .