سفر

مرا سفری باید،
از خودم تا به خودت،
در مسیر بلوغ،
در شاهراه رشد،
با توشه ای از خرد و باور،
با کوله باری از فقر و توکل،
سوار بر مرکب عشق . . .

مرا سفری باید . . .
از ناکجاآباد بودنم تا هرکجاآباد بودنت . . .

زبان

مرا زبان دیگری می باید
برای گفتن، برای نوشتن، برای سرودن.
زبانی برآمده از دل،
برآمده از جان.
زبانی که واژه هایش، آینه دل نماست.
زبانی که عباراتش، مفتاح جان گشاست.
زبانی که دستورش، تفسیر نفس های سنگین و آه های جان فرساست.
مرا
زبان دیگری می باید،
برای گفتن، برای نوشتن، برای سرودن . . .

میلاد

دریایی است در عمق چشمانش.

باشد که شناگری قدر، صیاد مروارید دلش باشد . . . 

تولدت مبارک مرد دوست داشتنی!

__________

پ ن : 14/10/94.