لطفا کمی آدم باش!

• انسان از آن جهت که انسان است، سه گونه از ارتباط و تعامل را داراست:

• نخست ارتباط اوست با امر قدسی؛ موجود مقدس، اعم از سنگ و چوب و هر آنچه که مقدس می‌شمارد تا خدایان متعدد و خداوندگار واحد. 
  دوم ارتباط اوست با خویشتن خویش، با خود.
  ارتباطی میان عالم ظاهر و عالم باطن، بیرون و درون.
  و سوم تعامل اوست با غیر از این دو. از دیگر انسان‌ها تا هرچه حیوان و جماد و نبات.
  و نیک واضح و آشکار است که نسبت این سه وجه از ارتباط، در هر دین و آیین و ملتی، ارتباطی مجزا و منفصل از هم نیست، بلکه رابطه‌ای است سرشار از تعامل و تداخل و تاثیر و تاثر.
  پس در این میان، عمل به آنچه باید و ترک آنچه نشاید - از انسان- ، توقعی بیجا نخواهد بود. (باید و نباید را آنچنان که عقلانی است در نظر دارم،چه تدین به دینی خاص و چه عمل به نظامی اخلاقی، از یهود تا بودا و از اسلام تا هندو، از مسیحیت و زردشت تا کنفسیوس و تائو و ...)
  و چون این توقع را بجا میدانم، حدیث نفس کردم با خویش که:
  لطفا کمی آدم باش!

• 
  
  پ ن: بحثی است مفصل آنچه که عرض شد، قطعا این تمام آن نیست.
  و حرف بسیار است در این میان، مابین سطور را خود بهتر میدانید...

طلوع

گره خورده ای در خودت،
پیچیده ای در خویشتنت،
سکوت فریاد میزنی،
لبخند گریه میکنی،
و فردا را دل بسته ای . . .
به امیدی، به آرزویی
به تمنای خیالی . . .
برخیز!
برخیز و کاری کن!
برخیز و آفتاب را در آغوش بگیر!
برخیز و باش!
باش چنان که باید و بمان چنان که شاید!

من الغریب الی الحبیب . . .

حبیبٌ لیس یعدله حبیبٌ

و ما لِسواهُ فی قلبی نصیب
ٌ
حبیبٌ غاب عن عینی و جسمی
و عن قلبی حبیبی لایغیب

(از دیوان منسوب به حضرت ابوالحسنین امیرالمؤمنین علی (علیه السلام))

_____

و حبیب اوست...

آنکه:
دوستی همانندش نیست.
و جز خودش،
نصیبی مرا در دل نیست...
دوستی که:
غریب است از چشم و تنم
و قریب است به جان و دلم...

* ترجمه‌ی آزاد از حقیر.

انتظار

نشسته ای به انتظار،

تا رسیدن روز موعود،
محقق شدن وعده ای که داده ای،
به سر انجام رسیدن کاری که آغاز کرده ای . . .
و می ترسی . . .
می ترسی که نیاید، که نشود، که نرسد آنچه که باید،
و تو باز عذر و بهانه بیاوری،
وعده آینده دهی،
به صبر بخوانی و لبریزش کنی . . .
لبریز از صبر، لبریز از تحمل، لبریز از استقامت و لبریز از تغییر . . .
. . . پریشان و سردرگم، تنها به انتظار نشسته ای

سکوت

میرسد صاحبِ خانه
و منتظرانِ چشم به راه، بر در نشسته اند؛
وای به من،

که دلم را هنوز آب و جارو نکرده ام . . .

التماس

دست نگاهم را بگیر،
پای دلم را هم . . .
مرا،
اسیر خودت کن . . .

بانو

قسم به چشم ، 

بانیِ صادقانه ترین بیان عشق؛ 

و نظر به تو ، 

به عاشقانه ترین نگاه . . .

حریق

باران می بارد
و من،
می سوزم از نبودنت

واقعیت

شده ام اجتماع نقیضین ، چیزی شبیه محال
ایستاده در مرکز اضداد
بر محور عکس
نه به این سویم نه به آن سو
و از هر طرف محکوم

امید

• و زندان تو را 

• دوست تر می دارم از آنچه خود، 

• خویشتن را بدان می خوانم . . .

•