نبرد

طوفانی‌ام،

بارانی‌تر ‌از همیشه . . .

آتشم می‌بارد از هر سو،

در نبرد این میدان

کدام سنگر امن‌تر از آغوشت؟

سفر

مرا سفری باید،
از خودم تا به خودت،
در مسیر بلوغ،
در شاهراه رشد،
با توشه ای از خرد و باور،
با کوله باری از فقر و توکل،
سوار بر مرکب عشق . . .

مرا سفری باید . . .
از ناکجاآباد بودنم تا هرکجاآباد بودنت . . .

زبان

مرا زبان دیگری می باید
برای گفتن، برای نوشتن، برای سرودن.
زبانی برآمده از دل،
برآمده از جان.
زبانی که واژه هایش، آینه دل نماست.
زبانی که عباراتش، مفتاح جان گشاست.
زبانی که دستورش، تفسیر نفس های سنگین و آه های جان فرساست.
مرا
زبان دیگری می باید،
برای گفتن، برای نوشتن، برای سرودن . . .

میلاد

دریایی است در عمق چشمانش.

باشد که شناگری قدر، صیاد مروارید دلش باشد . . . 

تولدت مبارک مرد دوست داشتنی!

__________

پ ن : 14/10/94.

تنهایی

امید بسته ام به بودنت،
به آرامش در کنار تو بودنم،
که غار تنهایی ام، جز آغوشت نباشد . . .

غصه

دلگیرم از خویشتن ،
از نبودنم چنان که باید
و از نیستنم چنان که شاید . . .
که من را آنچه اندیشه بود نه این بود که هستم و این که هستم نه آن است که باید باشم.

توفیق

رخصتمان دادند به آمدن،
به رفتن، به بودن، به حضور . . .
دستانمان اما خالی، بی هیچ زاد و توشه ای برای سفر
تنها امید اینکه:

وفدت علی الکریم بغیر زاد
من الحسنات و القلب السلیم
و حمل الزاد اقبح شئ
اذ کان الوفود علی الکریم*
___________________
* بیتی که مولای ما حضرت ابوالحسن (ع) بر قبر سلمان فارسی نوشت.

الفبا

کلمات را جدا میکنم از هم،
حروف را هم،
یک به یک.

واژه میسازم،
جمله و عبارت هم،
تک به تک.

برای دوست داشتنت، هر روز به زبانی محتاجم . . .

لطفا کمی آدم باش!

• انسان از آن جهت که انسان است، سه گونه از ارتباط و تعامل را داراست:

• نخست ارتباط اوست با امر قدسی؛ موجود مقدس، اعم از سنگ و چوب و هر آنچه که مقدس می‌شمارد تا خدایان متعدد و خداوندگار واحد. 
  دوم ارتباط اوست با خویشتن خویش، با خود.
  ارتباطی میان عالم ظاهر و عالم باطن، بیرون و درون.
  و سوم تعامل اوست با غیر از این دو. از دیگر انسان‌ها تا هرچه حیوان و جماد و نبات.
  و نیک واضح و آشکار است که نسبت این سه وجه از ارتباط، در هر دین و آیین و ملتی، ارتباطی مجزا و منفصل از هم نیست، بلکه رابطه‌ای است سرشار از تعامل و تداخل و تاثیر و تاثر.
  پس در این میان، عمل به آنچه باید و ترک آنچه نشاید - از انسان- ، توقعی بیجا نخواهد بود. (باید و نباید را آنچنان که عقلانی است در نظر دارم،چه تدین به دینی خاص و چه عمل به نظامی اخلاقی، از یهود تا بودا و از اسلام تا هندو، از مسیحیت و زردشت تا کنفسیوس و تائو و ...)
  و چون این توقع را بجا میدانم، حدیث نفس کردم با خویش که:
  لطفا کمی آدم باش!

• 
  
  پ ن: بحثی است مفصل آنچه که عرض شد، قطعا این تمام آن نیست.
  و حرف بسیار است در این میان، مابین سطور را خود بهتر میدانید...

طلوع

گره خورده ای در خودت،
پیچیده ای در خویشتنت،
سکوت فریاد میزنی،
لبخند گریه میکنی،
و فردا را دل بسته ای . . .
به امیدی، به آرزویی
به تمنای خیالی . . .
برخیز!
برخیز و کاری کن!
برخیز و آفتاب را در آغوش بگیر!
برخیز و باش!
باش چنان که باید و بمان چنان که شاید!