تدریس

لستُ معلماً ..                                                                   
لأعلمک کیف تحبینْ .                                                           
فالأسماک ، لا تحتاج إلا معلمْ                                                 
لتتعلم کیف تسبحْ ..                                                           
والعصافیر ، لا تحتاج إلى معلمْ                                           
لتتعلم کیف تطیر ..                                                           
إسبحی وحدکِ ..                                                                
وطیری وحدکِ ..                                                                
إن الحبّ لیس له دفاتر ..                                                     
وأعظمُ عشاق التاریخ

کانوا لا یعرفون القراءة ..

                                                      

معلم نیستم

که چگونه دوست داشتن را بیاموزمت.

ماهیان را به آموزگار احتیاجی نیست،

که شنا کردن را یاد بگیرند

و گنجشککان را معلمی نباید 

که پرواز بیاموزدشان.

به تنهایی شنا کن

و به تنهایی پرواز . . .

برای عشق الفبایی نیست

که بزرگترین عشاق تاریخ

خواندن نمی‌توانستند . . .

نزار قبانی - ترجمه از حقیر  

قدم . . .

زمان آن هنگام که لباس روز پوشید و وقت آن زمان که سحر نامیده شد، قدمی به مرگ نزدیک‌تر شدم.

گامی پیش‌تر رفتم برای برای رفتن و ماندن، برای نبودن و بودن.

بیست و شش سال گذشت از آن شب . . .

خوب و بد، ناراحت و خوشحال، شاد و ناشاد، اشک و لبخند و هزار هزار حال دیگرم بوده است در این ایام.

عمری گذشت و عمری اگر باشد خواهد گذشت و اگر نباشد . . .

دست خالی ماندن، آن کار که باید، نکردن، آنچنان که شاید، نبودن، جز تباهی و حرمان، نخواهد داشت.

اوست دستگیر، پس جز از او نباید که خواستن

تکیه و توکل بر اوست و بازگشت هم به او.

تو

می‌نویسم . . .

بعد از روزها و ماه‌ها، بعد از مدت‌ها دوری و نبودن، بعد از هزاران خواستن و نتوانستن . . .

می‌نویسم نه برای تو، که برای خودم. برای خودی که برای تو میخواهمش.

برای خودی که هر چه دارد و هر چه هست، از توست.

برای خودی که نیست، برای تویی که هست.

می‌نویسم به آن زبان که تو بیاموزی‌ام، به آن واژه‌‌ها که تو بگویی‌ام . . .

می‌نویسم . . . من تنها می‌نویسم.

تو خود بخوان،

آن چه را که باید، آن چنان که شاید . . .

شانه

آشفته‌ام، مثل موهایت

دستی بکش بر دل بی‌قرارم  . . .

باغ

میخشکاند گلهای دلم را،

اشک چشمانت.

شیرینی وجودت را

شوری مباد . . .

عطش

می شکند هر چه لفظ و عبارت،

تکه تکه می شود هر چه واژه و معنا،

حرف و حرف و حرف . . . 

آوار می شود بر سرم تمام حروف،

جاری می شود بر ذهنم

راهی می شود به دلم

به انتظار واژه ای

برای بیان معنایی . . .

.

عطش می باردم،

تفتیده چون کویر باران نرسیده

خشکیده چون لب های به ضریح نرسیده . . .

.

مانده ام در آرزوی شبنم نگاهت،

زنده ام کن به لطافت باران دستانت

ای مهربان ترین.

.

#مبارک_باد_میلاد_حضرتش

#قسمتمان_باد_زیارتش

بحران

نوشتن را نمیتوانم، ننوشتن را هم.
قلم به دست . . . واژه و عبارت و جمله . . . و باز هم نمی کنند آنچه را که باید و نیستند آنچنان که شاید.
غوغای حرف و فکر و خیال، هیاهوی واژه و لفظ و عبارت، طوفان می کند وجودم را، آشوب می کند دلم را اما . . .
افسوس که راهی نیست به ساحل امن نوشتن، مجالی نیست برای گفتن و مأوایی نیست برای آرام گرفتن. که معنای درون را ظرف برون شایسته نباشد و کیل واژه را، به میزان فکر و خیال راه نی.
و مرا باید که نوشتن . . .
قلم به دست . . .
حرف به حرف . . .
واژه به واژه . . .
آتشی شعله می کشد به دل.

بهار

سال نو می شود و من 

باید که نو شدن.

باید که تو شدن.

زمستانم را

خودت بهاری کن،

که توئی بهارِ هر چه وقت . . .

السلام علی ربیع الأنام . . .

دوست داشتن

نه این است که به لفظ و عبارت، به زبان و گفتار و به هر چه ظاهر می­توان دوست داشت و نشان داد دوست داشتن را؛

که دوست داشتن، مسئولیتی است بس سنگین. باری است بس سترگ. مرد می­خواهد و مردانگی برای به دوش کشیدنش!

دوست داشتن نه کاری است پاره وقت و موقت که مسئولیتی است دائم و همیشگی. در هر حال و هر زمان و هر مکان.

بذر است. باید که مراقبتش، باید که نگهداریش. باید که آفتاب بود و آبش.

کودک است. باید که به چشم جای دادنش، به دل مأوا و مأمن دادنش.

به جان و دل، به ظاهر و باطن، به هر چه می­توان باید که نشان داد دوست داشتن را.

باید که ایستاد و حفظش کرد، بزرگش کرد، به بلوغش رساند.

باید که جوشیدش، باید که باریدش، باید که جاری اش کرد.

و البته باید که زدودش از هر چه پلشتی و ناپاکی، از هر چه غیریت و بیگانگی، از هر چه ناراحتی و دل­افسردگی.

دوست داشتن را زلالی معنا می­دهد، شفافیت و آئینه­گی، پاکی و طراوت، خنکی و حلاوت.

. . . که دوست داشتن، مسئولیتی است بس سنگین. باری است بس سترگ.

مرد می­خواهد و مردانگی برای به دوش کشیدنش!

 

. . .

حرف حرفت ، آه !
آیه آیه ات ، بغض !
سوره سوره ات ، اشک !
صفحه صفحه ات ، سرخ !
ای مصحف کبود . . .