خشک سالی

قرار بود دو هفته پیش داستان‌هایم را برای استاد بفرستم. تا امروز و الان، یک کلمه هم ننوشتم. آن قبلی‌ها را هم، ویرایش نکرده‌ام. 

آن قدیم‌ترها بیشتر و به‌تر می‌نوشتم. راحت‌تر و روان‌تر و دل‌نشین‌تر.

شاید این سال‌ها، هفت سال خشک‌سالی است. کاش این بار آبادانی در پیش باشد، باشد که طراوت و تازگی و شکوفایی نوشتن، دوباره بازگردد به این سرزمین.

حرف های ناتمام - یک

این روزها حالی دارم که نمی دانم به مناسبت افزایش سن است و گذر عمر یا معلمی کردن و کسب تجربه.
چقدر نیاموخته دارم و چقدر بیهوده و کم عمق است آنچه که خیال میکردم آموخته ام و در دست دارم.
کاش آن زمان که خام بودم و بی تجربه و به دنبال بطالت و لذت، میفهمیدم و میدانستم آنچه امروز میدانم و میفهمم را.
آن زمان دلسوز خودم نبودم و امروز هم.
آن زمان سر به هوا بودم و امروز هم.
درس زندگی باید آموخت. درسی برای تمام عمر و تمام ابعاد زندگی، که غیر ازین بی حاصلی و بی خبری است.

تعارض

افکار و رفتار و عقایدم تناقض و تضاد زیاد داره.
میدونم کاری غلطه ولی انجامش میدم.
میدونم نباید به موضوعی فکر کنم اما کلی روش وقت میذارم.
میدونم رفتاری درسته ولی اعتقاد جدی بهش ندارم.
خلاصه شده ام اجتماع نقیضین، چیزی شبیه محال.

منِ راوی یا دانای کل؟

گاهی خیلی دوست داشتم دانای کل باشم نه منِ راوی.

می‌دیدم و می‌شنیدم که چه شده اند و چه گذشته است بر آنانی که روزگاری بودند و اکنون دورند.

یا می‌دیدم و می‌فهمیدم که اگر آن مسیر دیگر را رفته بودم، الان کجا بودم و اینجا و اکنونم، کجا و چگونه بود؟

و یا . . . 

دانستگی هم خوب است و هم بد.

هم شیرین است و هم تلخ.

بعضی دانستن‌ها را دوست دارم.

ماندن و رفتن.

من و آرزوهایم با هم بودیم. از همان ابتدا. 

با هم قد کشیدیم و با هم بزرگ شدیم.

همیشه و همه جا پیش هم بودیم و مالِ هم.

در جایی، من ایستادم. او هم ایستاد.

من همچنان ایستادم. او رفت.

من رفتم، او پیش‌تر رفت.

من ماندم، او دورتر رفت.

من ایستادم، در حسرتِ رفتنش.

او رفت، بی حسرتِ ماندم.

من ماندم در ناکجاآباد بودنم و او رفت به هرکجاآباد بودنش. 

آرزوهایم را، هر کجا اگر دیدید، بگوئیدش که پشیمانم از ماندن؛

کاش می‌ماند و مرا هم با خودش می‌برد.

درد دانستگی

گاهی وقت‌ها، فهمیدن، درد دارد.

به عمد یا به سهو، پیدا یا نهان، چیزی می‌فهمی، یا موضوعی را متوجه می‌شوی، یا حتی تلاش می‌کنی که بفهمی و سر در بیاوری،

بعد از آن است که دردت شروع می‌شود.

می‌خواهی حرفی بزنی شاید راحت شوی، نمی‌توانی.

می‌خواهی بنویسی شاید آرام شوی، فقط کنایه و استعاره و ایهام است که به کمکت می‌آید.

می‌خواهی سکوت کنی و چیزی نگویی شاید فراموش کنی، گاه و بی‌گاه به سراغت می‌آید و ذهنت را درگیر می‌کند.

این است که فهمیدن، گاهی درد دارد.

سایه‌ها

• درست می‌گوید...
  اما آنچه می‌بیند، قضاوت می‌کند و می‌گوید نشان دهنده تمام حقیقت نیست.
  حق دارد... از آنجایی که او ایستاده، غیر از این هم، چیزی دیده نمی‌شود.
  حق دارد...
  آنچه او می‌بیند غیر از این هم معنا نمی‌دهد.
  این سایه‌ها، جز آن‌چه او فکر می‌کند را معنی نمی‌دهند.
  اما، حقیقت این نیست.
  واقعیت‌ها با آنچه دیده می‌شود، تفاوت دارد.
  سایه‌ها، نقش‌اند. نقشی حاصل از نوری که بر اصل تابیده می‌شود.
  این مائیم که تعیین کننده نقش خودیم، آفرینده سایه خویشتنیم.
  تصویر ما در ذهن دیگران، ساخته دست ماست، سایه‌ای از اصل ماست، هر چند ما آنی نباشیم که تصویر کرده‌ایم.
  آن‌چه درون آدمی است، از هر چه فکر و ذهن و تصمیم و ... تا به اراده و عمل نرسد، نقشی نمی‌آفریند، سایه‌ای ایجاد نمی‌کند، تصویری در دید کسی نمی‌سازد.
  دوست‌ داشتن‌ها، به ابراز است که معنی می‌یابد و نقش می‌پذیرد.
  و در میان، این منم ضعیف‌ترین سایه ساز و تصویرگر، برای آن که به حق شایسته است بهترین تصویر را.

سلکت آل، شیفت دیلیت

کاش ذهن آدم قابلیت شیفت دیلیت داشت، وقتی هم که پاکش می کردی دیگه هیچ جوره نمی شد ریکاوریش کرد.
گاهی - به هر دلیلی - گذشته ها نباید باشن، یا بهتره نباشن.

دِرو

ایستاده‌ام بر دو راهی تردید. بر مسیر ندانستن. بر جاده تصمیم نگرفتن. در راه نخواستن.

آنچه کشته‌ام را امروز باید درو کنم و چه سخت است اگر امروز مزرعه را ملخ‌های بی‌فکری و سستی چنین ویران کرده باشند که جستن دانه گندمی، به آرزو ماند.

نشنیدم و عمل نکردم و همت نبستم هر کار که شاید و آن کار که باید.

پشیمانی و حسرت، خوب است برای درس گرفتن نه برای مانع شدن و از کار - پیش از قبل - افتادن.

«گذشت آنچه گذشت، و کجاست آنچه خواهد آمد؟ برخیز و دریاب آنچه هست را، زمان بین هر دو عدم را.*»

* برداشتی از کلام امیرِ کلام

درخواست

فرق است میان دانستن و باور داشتن؛
فرق است میان فهمیدن و اعتقاد داشتن؛
فرق است میان علم داشتن و عمل کردن؛
خداوندا قدرت عمل به باور و اعتقادمان عنایت کن.