ذکر ایام

آن قدیم‌تر‌ها شرایط دیگری داشتم،
و احساسات دیگری و حال دیگری.
و امروز و اینجا شرایط و احساس و حال دیگر.
امروزم را دوست‌تر دارم و بخشی از دیروز را،
از دیروزم پشیمانم و از بخشی از امروز هم.
در سرم هزاران صدا سخن می‌گوید و هر کدام چیزی و هر کدام حسی و هر کدام ماجرایی.
و من در این هیاهو، تلاش می‌کنم نشنوم هر چه از او را و بشنوم هر چه از تو را.
انگار جنگی است میان فریادهای در ذهن،
جنگی نابرابر، جنگی به دور از قوانین جنگی،
جنگی میان عقل و احساس، ستیزی میان من و خودم. 

قریبِ غریب

حواس پرتی گرفته‌ام انگار.

او هست. در کنارم، همیشه و هر جا.

و من مثل آن وقت‌ها که عینک بر چشم دارم اما همه جا را به دنبال عینکم می‌گردم، 

او را نمی‌بینم؛

و . . . 

درک نمی‌کنم.

انتباه

قضیه به این راحتی‌ها هم که فکر می‌کنی نیست.

خیلی پیچیده‌تر از چیزیِ که به چشم میاد.

شاید فکر کنی یِ نگاه ساده، یِ شنیدن معمولی یا حتی یِ فکر کردن ساده است، اما ذهن و ناخودآگاه آدمی‌زاد، خیلی فعال‌تر و غیر قابل کنترل‌ترِ.

مراقب ورودی‌هات باش، اگه دوست داری خروجی‌های خوبی داشته باشی.

دعا

خدایا! یقین دارم جز خودت، کسی از درون دل ها و صداقت نیت ها آگاه نیست،
می شود این بار "او" را هم آگاه کنی؟

روز اول

در این ۲۰ سالی که اول مهر را تجربه کرده ام ، امسال با سال های دیگر فرق داشت.

آغاز اولین سال تدریس رسمی و جدی در اولین روز مدرسه.

تجربه ای خاص و متفاوت.

سابقه تدریس داشتم اما کوتاه و در کلاس های فوق برنامه، نه در یک سال تحصیلی و به عنوان معلم رسمیِ درس غیر رسمیِ بچه ها: نگارش، آن هم با بچه های انسانی!

این جاست که چون همیشه باید گفت:

#توفیق_معلمی_مستدام 

#عاقبت_معلمی_بخیر

#خرق_عادت

واقعیت

فراموش کردن، بر خلاف حفظ کردن، کاری ارادی نیست.
فراموشی خاطرات، اتفاقات و هر چیزی که به نحوی در حال و اکنون نباید در ذهن باشد، یقینا چیزی بیشتر از اراده ی ناتوان آدمی می طلبد.
پ ن: حفظ کردن و به خاطر سپردن فعلی «ارادی و اختیاری » برای انسان به شمار می رود.

عین و شین و قاف

برای تو و از تو نوشتن، سخت ترین کار است برای من.

حرف‌ها و واژه‌ها  را هر چه جستجو می‌کنم هیچ کدام لیاقت و توانایی ندارند برای وصف تو و صد البته بیان حال من، 

انگار خالی‌اند از هر چه حس و حال.

عین و شین و قاف، گر چه به ظاهر عشق می‌سازد اما کجا بیانگر حال من است نسبت به تو؟!

تولدت مبارک مهربان‌ترین . . .

پ‌ن: خوشا به من که تویی در کنار من.

منطق!

پای چپم امروز درد گرفت. بیشتر از دیشب و دیروز.

خصوصا که امروز چندین بار پله ها را دویدم و بالا و پایین رفتم.

تا مطب دکتر هم خیلی تند راه رفتم که قبل از تعطیل شدنش آنجا باشم.

کلی هم  رانندگی کردم.

احتمالا طبیعی است که درد بگیرد.

پای در گچ، بدون مراعات حتما درد خواهد گرفت!

#خرق_عادت

قضاوت

در موضع قضاوت و سنجش، قاضیان خوبی هستیم برای دیگران، دقیق و نکته سنج،

برای خودمان اما،

نه قضاوت کننده خوبی هستیم، نه تاب و توان تحمل قضاوت دیگران را داریم.

به اندکی، کاسه صبر لبریز می شود و به لحظه ای علم کتمان و توجیه به دست می گیریم.

به یقین پیش و بیش از هر کس دیگر، خودمان مستحق قضاوتیم از سوی خودمان، بی هیچ رحم و شفقتی.

مناجات

باشد که خداوند فکر و جان و اندیشه و نگاه ما را از هر چه جمود و تنگ نظری برهاند و منورمان کند به نور عقل.

عقلی الهی و در مسیر خاندان وحی.

عقلی که روشنگر است مسیر را و راهنماست طریق را و دست‌گیر است آدمی را.

عقلی برای رسیدن به کمال، رسیدن به اخلاقی در راه سعادت انسان و تجلی انسانیت.