تنهایی

امید بسته ام به بودنت،
به آرامش در کنار تو بودنم،
که غار تنهایی ام، جز آغوشت نباشد . . .

غصه

دلگیرم از خویشتن ،
از نبودنم چنان که باید
و از نیستنم چنان که شاید . . .
که من را آنچه اندیشه بود نه این بود که هستم و این که هستم نه آن است که باید باشم.

توفیق

رخصتمان دادند به آمدن،
به رفتن، به بودن، به حضور . . .
دستانمان اما خالی، بی هیچ زاد و توشه ای برای سفر
تنها امید اینکه:

وفدت علی الکریم بغیر زاد
من الحسنات و القلب السلیم
و حمل الزاد اقبح شئ
اذ کان الوفود علی الکریم*
___________________
* بیتی که مولای ما حضرت ابوالحسن (ع) بر قبر سلمان فارسی نوشت.