اعتراف

من اینم که هستم، هر چند نخواهم این باشم که هستم!

اینجا و اکنون من، حال و امروز من، کِشته الان من، همه و همه کاشته دیروز من است، حاصل هر آنچه کرده‌ام.

خوب یا بد، خوشحال یا ناراحت، راضی یا ناراضی.

منِ امروز، حاصل کرده‌ها و نکرده‌های دیروز است.

و زندگی، سهل‌ترین ممتنعِ این عالم است. هر روز به یک رنگ، هر روز به یک شکل. و این رنگ و شکل را نگاه و ذهن ماست که می‌سازد.

این ماییم که سخت و آسانش می‌کنیم، سهل و دشوارش می‌کنیم.

و من، در آغاز دهه چهارم زندگی، سردرگمم میان همه آنچه هستم، همه خودهای خودم.