تو

می‌نویسم . . .

بعد از روزها و ماه‌ها، بعد از مدت‌ها دوری و نبودن، بعد از هزاران خواستن و نتوانستن . . .

می‌نویسم نه برای تو، که برای خودم. برای خودی که برای تو میخواهمش.

برای خودی که هر چه دارد و هر چه هست، از توست.

برای خودی که نیست، برای تویی که هست.

می‌نویسم به آن زبان که تو بیاموزی‌ام، به آن واژه‌‌ها که تو بگویی‌ام . . .

می‌نویسم . . . من تنها می‌نویسم.

تو خود بخوان،

آن چه را که باید، آن چنان که شاید . . .