روزی ناگفته‌ها گفته شود و رازهای پنهای در سینه‌ها آشکار؛
در آن روز خوش به سعادتِ نیکوکارانِ راست کردارِ درست اندیشِ نیک صفت، که صورت و سیرت یکی هستند، و سراسر همه پاکی و زلالی و صداقت.
"کاش انسان می‌توانست دچار فراموشی خود خواسته‌ای شود . . . "
این دعا و خواسته، از آن دسته چیزهایی است که من هم به دنبالش بوده‌ام.
فراموشی خود خواسته و انتخاب گرانه‌ای، برای بسیاری از حرف‌ها و اتفاقات و ماجراها.
پاک کردن ذهن از تلخ و حتی به ظاهر شیرین خاطرات.
آدمی در طول عمر خود، اتفاقات بسیاری را تجربه می‌کند، حرف‌های بسیاری می‌زند و می‌شنود و هزار ماجرای دیگر - چه به عمد و چه از روی حادثه و تصادف - برایش اتفاق می‌افتد و در میان این هزارها تجربه، هستند آنهایی که به هر دلیلی خواستار حذف و نبودنشان است.
اینجاست که باز هم آدمی پی می‌برد به ضعف و ناتوانی‌اش. که چه بی قدرت است در مقابل هجمه افکار و احساس و عواطف.
عواطف و احساس و لحظه‌هایی که با بوییدن عطری، با دیدن صحنه‌ای با شنیدن جمله‌ای، با خوردن چیزی و یا با هزار امر دیگر در ذهنش جاری می‌شود و جان و دلش را درگیر می‌کند و آرزو می‌کند که کاش می‌توانست لحظه‌ای آنها را فراموش کند و یا تاسف می‌خورد و تعجب می‌کند که چرا آن موضوع از هزارتوی درهم پیچیده ذهنش دوباره به بیرون آمده است . . .
بی گمان برای حل مشکل و کسب آرامش، تنها به حضرت دوست باید که پناه بردن.