حریق

باران می بارد
و من،
می سوزم از نبودنت

واقعیت

شده ام اجتماع نقیضین ، چیزی شبیه محال
ایستاده در مرکز اضداد
بر محور عکس
نه به این سویم نه به آن سو
و از هر طرف محکوم

امید

• و زندان تو را 

• دوست تر می دارم از آنچه خود، 

• خویشتن را بدان می خوانم . . .

• 
  

امانت

دل عجیب ترین موجود عالم است،

شاید بدیع ترین خلقت خداوند . . .

سهل ترین ممتنع.

دل را باید پاسداشت، نگاه داشت، حفظ کرد، از هر چه غیر او.

دل را غنیمت باید شمرد . . . 

دل عجیب ترین موجود عالم است.

مرز خوبی و بدی است، ملتقای زمین است و آسمان.

صاعد است و ساقط ، عزت دهنده است و خوار کننده.

"دل، امانت است . . ."

امانت را خیانت، نشاید . . .

حسرت

مرا با تو عهدی بود،

شکستم . . .

و تو را با من وعده ای

که نشکستی . . . 

دستم بگیر،

بی تو

دیگر نمی توانم،

نمی خواهم که بتوانم،

نباید که بتوانم . . . 

خجلت زده ام از آنچه هستم 

و  شرمنده ام از آنچه نیستم 

من آن نیم که باید

و نیستم چنان که شاید . . . 

کمک کن که باشم،

آنچنان که باید

و بشوم آنچنان که شاید . . . 

آه

مرا بگیر از من

مال خودت کن . . . 

خسته ام از خویشتنم

خسته ام از بودنم

من اگر مال تو نباشم، ماندنم را چه سود؟

مرا با تو عهدی است.

عهد بودن ، عهد ماندن.

مرا پایبند خودت کن . . . 

آغاز

او بود و جز او نبود.

خواست تا بود خود بنماید؛
پس، گفت . . . 

و چنین بود که "کلمه" پدید آمد . . . 

(در ابتدا کلمه بود، و کلمه نزد خدا بود.

 در او حیات بود، و آن حیات نور انسان بود.

 و نور در تاریکی میدرخشد، و تاریکی آن را درک نکرد...)*

__________

* عباراتی از بخش آغازین انجیل یوحنا